Lisa van der Hoeven

Wij zijn
ergens tussenin

we zijn een witregel
tussen de ene zin die iets betekent
en de andere

we zijn op een lege bladzijde
vooraf aan een nieuw hoofdstuk
we zijn in de spacebar

er is hier ruimte
zeker 1,5 meter per persoon

De voorstelling ‘Ik ben een spatie’ door de talentgroep Productie, is gebaseerd op de ervaringen van het afgelopen anderhalf jaar, waarin de jongeren (14-18 jaar) vanwege de coronamaatregelen thuis zaten.

CREDITS

Spel: Brechje Aanen, Ceder van Cuijk, Damian Brandt, Eve Visser, Jarne Bierhaalder, Jasmijn van der Sijde, Jort Hersbach, Julia Luijsterburg, Mees Arendse, Mees Perquin, Senna Roos

Regie: Annelies Hoeneveld
Choreo: Lisa Dammiaans
Muziek: Kiki Luitwieler
Tekst: Lisa van der Hoeven
Productie: Mitchell Amsterdam

concept en regie: Petronella van der Hallen

In een beton moderne gevangenis komen de muren op Ferran af. Berker tracht zijn dochtertje te vertellen dat papa niet in de gevangenis werkt. Tom, een cipier, telt mensen achter metalen deuren en een danser beweegt in het licht dat tussen de spijlen binnenvalt.

Aan de film ging een intensief voortraject af, met workshops schrijven, acteren en filmen in de gevangenis van Beveren. Waar we samen met gedetineerden zochten naar de beste manier om dat wat er binnen de gevangenismuren gebeurd, te vertalen naar een film.

De film is geselecteerd voor Film Fest Gent 2020.

componist: Pieter Schuermans
choreografie: Jason Respilieux
fotografie: Esmoreit Lutters

Met: Rashif El Kaoui, Alican Unal, Eva Honings, e.a.

Collectief Narzis is een afstudeervoorstelling en speelde van 7 t/m 12 maart op de Academie voor Theater en Dans in Amsterdam.

Zonder jou geen ik

zonder jullie geen wij

zonder tussenruimte

geen geheel

(vrij naar Hegel)

Spel: Lasse Rogie, Sam Verhaeren, Kaz Schonebeek, Ozan Aydogan Regie: Christina Pfrötschner*
Scenografie en video: Noor Stenfert Kroese*
Tekst: Lisa van der Hoeven
Muziek: Luc Debuyser
Kostuum: Bas Giesen
Dramaturgie: Nuno Blijboom
Licht en video: Lou Bikkers en Otte Stoltenborg
Geluid: Jordy Zoet en Marcel Sman
Technische productie: Tim Kockx
Productie: Saskia Wieser

*Afstudeervoorstelling

Met dank aan: Sam de Zeeuw, Fiona Versteeg, Lena Newton, Florian Hellwig, Steven van Watermeulen, Bart Visser, Frits van Driel, Bas de Bruijn, Annebeth Vlietstra, Gemma van Kruijsbergen, Decoratelier, ATT, IDlab, Interfacultaire fonds Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten

van geslachtgemeenschap naar gemeenschapszin

Je stapt in een koepel. Het is er donker, maar vertrouwd en zacht. Je gaat van niets naar iets. Welke fases maak je door? Wat maakt je mens? Waar is het allemaal begonnen? Je bent een mens in wording. Buiten staan ze op je te wachten. Je ouders in verwachting. Maar wat kan jij verwachten? Hoe wordt je ontvangen?

WOMB is een interactieve voorstelling over de geboorte van een mens met tekst, geluid, licht, stof, textuur, een ritueel en videokunst.

THIS IS YOUR WOMB
Gedurende een tiendaagse residentie op De Lievelinge werd een eerste versie van deze installatie ontwikkeld. Vervolgens was de installatie te zien op de Museumnacht Amsterdam 2019.

scenografie: Noor Stenfert Kroese
tekst: Lisa van der Hoeven
eindregie: Annelies Hoeneveld

Zie voor meer informatie: https://www.instagram.com/project_womb/

Regie: Erasmo Parra
Akasha Pictures

Het is 1999 op de Oostelijke Eilanden van Amsterdam. Johan en Ritchie slijten hun dagen met slenteren door de straten, bitterballen eten bij de bejaardenbingo, het boeren van het alfabet en rotjes verstoppen in de collectezakken van de Oosterkerk.

Terwijl de wereld bang is voor crashende computers, voedseltekorten en neerstorende vliegtuigen, ontvouwt zich een netwerk van kinderbendes. Angstaanjagende jongens in bomberjassen, hordes meisjes, handlangers, aanvoerders. Ieder met een eigen masker en thuishonk. Johan en Ritchie besluipen als behendige Katten een eeuwenoud mysterie en belanden in een ondenkbaar avontuur.

Kool Kats en is een dromerig en magisch portret van de jeugdige avonturen in een stad.

Een film van Esmoreit Lutters

Vier pubers gaan het helemaal anders doen. In de bossen komen ze onverwachte bedreigingen tegen. Hebben ze de samenleving toch meer nodig dan gedacht?

Wat als je vijftien bent en je je totaal niet begrepen voelt? Wat als je weg wil, weg uit dat wat je kent, en dan ook echt gaat? Vlieg niet als je geen vleugels hebt vertelt het verhaal van vier pubers die samen de wildernis in trekken om los te komen van alles wat hen tot iets verplicht. Een reis door bossen, langs oevers, sluipend door verlaten dorpen doen ze een poging hun eigen maatschappij te stichten. Kunnen ze ooit loskomen van de maatschappij die om de hoek op hen wacht?

Esmoreit over Vlieg niet
‘Tegenwoordig leven mensen zo voor de ogen van een groter publiek. Op elk moment moeten beslissingen genomen worden. Ik heb het gevoel dat ik veel vrijer mocht zijn, dat ik kind mocht zijn toen ik dat was. Ik wil het publiek laten nadenken over hoe het is om tegenwoordig jong te zijn.’

Vlieg niet je als je geen vleugels hebt werd in de zomer van 2017 opgenomen in Hongarije en ging op 25 november 2018 in première in het Maaspodium, Rotterdam.  

Acteurs
Ninnoc Wouters, Sophie Wouters, Joao van Uden de Saldanha e, Maxim Zewe

 Crew
Regie: Esmoreit Lutters
Scenario: Lisa van der Hoeven
Esmoreit Lutters
Cinematografie: Silvian Hettich
Geluid: Fred de Geus
Assistent regie: Lisa van der Hoeven
Opnameleider: Valentijn Beyer
Productie: Flore Lutters
Lasse van Strien
Montage: Jasper Flikschuh
Decor/ kostuum: Hanna Burkhardt
Begeleiding acteurs/kok: Frans Lutters
Fotografie: Sofie Gheysens
Runner: Iris Buwalda

@masterfilmesmoreit

regie: Annelies Hoeneveld
productie: Studio de Bakkerij

Hebben je gedachten krachten? Mama denkt van wel. 
Op avontuur in het donker? Het monster onder je bed verslaan? 
In deze interactieve voorstelling durven we het allemaal! En: ben jij bang? 

Regisseur Annelies Hoeneveld deed twee jaar geleden mee aan het Springplankfestival van Studio de Bakkerij. Omdat Studio de Bakkerij nieuw talent graag een plek geeft is Annelies gevraagd om deze nieuwe voorstelling te maken.

De voorstelling is speciaal gemaakt voor groep 1 en 2 van het basisonderwijs.

Spel: Ellen Persoon
Regie: Annelies Hoeneveld
Script: Lisa van der Hoeven
Muziek: Janna Pelser
Vormgeving achterdoek: Francien Verhulst

Een audio-installatie waarin u wordt uitgedaagd in- en uit te zoomen op iets dat dagelijks aan ons verschijnt. De zon.

In een twintig minuten durende audio-installatie nemen we je mee op een imaginaire reis naar de zon en gaan we terug naar het begin der beginnen, de oorsprong, een niets, nul, vacuüm. Tot er enkel geconcentreerde materie overblijft. Zijn wij als mens in staat de zon in haar volledigheid waar te nemen?

Deze audio-installatie was in de zomer van 2018 onderdeel van het Boslab Theaterfestival in het Amsterdamse Bostheater, stond op Over ‘t IJ festival in Amsterdam en Festival de Oversteek in Nijmegen.

Quotes:
Zinnen worden woorden, woorden worden lettergrepen, worden klanken om te eindigen in letters: de atomen van de taal. Het laatste dat we horen is een ‘o’, de klank die de cirkel, de zon, de oneindigheid omvat, maar ook het element zuurstof als het begin van het leven. Het leven dat aan het eind van de voorstelling weer voorzichtig zichtbaar wordt in een ontroerend slotbeeld van voorbij flanerende festivalgangers met biertjes en teenslippers.
Theaterkrant, Erica Smits, 15 juli 2018

“Als de voice-over steeds meer begint te haperen en uiteindelijk wegvalt, ontvouwt zich een prachtig eindbeeld, waarin de zon even echt heel dichtbij lijkt.”

Het Parool, Sander Janssens, 27 juni 2018

Credits:
Concept & Regie: Pleun Peters, Suze van Miltenburg 
Tekst: Lisa van der Hoeven
Stem: Michaël Bloos
Ruimtelijk ontwerp: Noor Stenfert Kroese
Begeleiding: Thomas Lamers, Bas van Rijnsoever
Met ondersteuning van: Ulrike Quade Company, Amsterdamse Fonds voor de Kunsten
Met dank aan: Daan Kandelaars, Jos de Boer, Natascha Zwaal, Rosa Boon

Een film van Kato de Boeck

Tijdens hun jaarlijkse zomervakantie verkennen de elf-jarige Camille en haar oudere broer Tuur hun nieuwe kampeerbestemming in de Provence. Wanneer ze twee Nederlandse meisjes ontmoeten, verandert Camille's bewondering voor haar grote broer in een slepende jaloezie. Ontluikende volwassenheid verstoort de zorgeloze vakantie.

Regie: Kato De Boeck
Producent: RITCS, School of arts
Cast: Laime De Paep, Pelle Adriaenssens, Otis Domen, Jente Van Den Brenk, Talitha de Boer
Cinematografie: Esmoreit Lutters
Montage: Lawrence Paul Foley
Muziek: Lawrence Paul Foley, Huerco S.

@provence_shortfilm

afstudeerwerk RITCS School of Arts
familieserie
6 afleveringen van 50 minuten
begeleiding: Fiona van Heemstra

Verscholen achter een waas van struiken, staat een oud wit huis. In dit huis, met een krakende vloer en luisterende muren, woont vader Arend samen met zijn zoon Arendje. Na het overlijden van hun vrouw en moeder is het stil in huis. Daar komt echter verandering in wanneer Arend Sigrid ontmoet, die niet veel later met haar halfpuberende dochter intrekt. Daarbij komt dat de moeder van Arend, Lien, een ongeluk krijgt en ook haar plek in huis opeist. Amir komt als laatste noodgedwongen bij dit gezin in huis wonen. Ze wonen wel samen, maar hebben allen behoorlijke wat moeite om zich aan te passen en elkaar bovendien te begrijpen. Onder leiding van Sigrid doet het gezin verwoede pogingen om de barsten en scheuren weer te lijmen en samen een startpunt te creeëren.

illustratie: Liedeke Taen

Amma is een korte theatertekst, geschreven voor de schrijfwedstrijd van hetpaleis, Antwerpen. (2017)
Een kleindochter vertelt over haar mysterieuze IJslandse grootmoeder. Hoewel ze haar als kind zo bewonderde, vraagt ze zich langzaam af wie haar oma is. Is het nu echt die bijzondere vrouw, of verzint ze de meest sprookjesachtige verhalen bij elkaar? Of, is ze misschien compleet in de war en dementerend?

Een tekst over familiebanden, rationaliteit, tradities en IJslandse mysteries. Amma werd geselecteerd voor de shortlist van hetpaleis.

Tekst in het kader van de Nationale Jongeren Herdenking op 4 mei 2018, Nieuwe Luxor Theater Rotterdam
foto’s: Salih Kilic

ik was net twee minuten stil
de eerste minuut
had ik mijn ogen open
en keek naar hoe
andere mensen stil waren
handen gevouwen
handen voor het gezicht
gericht starend naar één punt
een jongen met zijn armen over elkaar
een gebaar als een muur
tussen hem en de stilte
de tweede minuut
besloot ik mijn ogen dicht te doen
want bij stilte
moet je niet denken aan mensen die stil zijn
maar her- denken
ik dacht aan
parachutisten die uit de lucht vallen
zo’n zee aan parachutisten
ik zag onderzeeërs, tanks, kruisraketten
bommen ook, een vuurzee, een explosie
onderduikers, jodensterren,
massagraven, militairen
bloemenkransen bij
duizend grafstenen op een rij
huilende mensen die iemand zijn verloren
geluiden die je niet wilt horen
kille klanken, doffe kleuren
muren met gaten, muren met scheuren
een verlaten stad, een platte stad
dat
maar het waren niet mijn muren en kruisraketten
ik bedoel, ik heb die nog nooit gezien
het speelde zich gewoon af
het voelde alsof ik maar net deed alsof
alsof ik valsspeelde
die twee minuten, 120 seconden
mijn buurman heeft wel een oorlog meegemaakt
eén seconde voor zijn neef, één seconde voor zijn oom
één voor zijn broertje, één voor de groenteboer
één seconde voor de buschauffeur van lijn 5 terug naar huis
misschien dat hij net één seconde aan iedereen kan denken

maar wat sta ik hier dan te doen?
hoe kan ik iets herdenken terwijl ik er niet bij was?
iets her – denken terwijl ik er in geen oorlog was?
ik probeer - iets te zoeken, een aangrijpingspunt
ik loop over straat
en besef dat er onder deze straatstenen
een andere stad verborgen ligt
die stad die ik niet ken
de Hofplein fontein bestond al,
het water waarin we dansen als het feest is
stond eerst honderd meter verderop
op deze plek, te midden van de fontein
stond een huizenblok
waar illegale pamfletten werden gedrukt
waar mensen probeerde te redden wat er te redden viel
oude straatnamen worden nog gebruikt
maar de straten liggen op hele andere plekken
zelfs de rivieren zijn verplaatst
Rotterdam heeft een verborgen stad
de stad van mijn grootmoeder
ik denk er bijna nooit aan
aan hoe die stad was
we zijn het niet vergeten, maar het is versleten
we zouden moet weten
Rotterdam is verbonden
met steden als Beirut,
Hiroshima, Nagasaki
Aleppo, Mosul, Homs
steden die ook verwoest zijn
sluipend door de jaren, elke dag een deel
lang geleden of razend actueel
door bommenwerpers binnen een kwartier
of een atoombom, stad in het vizier
en 800.000 mensen in een fractie van een seconde
iedereen dood, geen gewonden

een stad
we weten dat wij ooit gaan
maar die brug? die kerk? mijn straat?
het plein? de boulevard met bomen?
die plek waar ik zo fijn kan wonen
steden horen eeuwig te bestaan
eeuwen te beslaan
een veelvoud aan talen
vreemde verhalen
wij kunnen verhuizen, wij kunnen gaan
maar die stad
die stad van mij zal nooit vergaan
Rotterdam was verloren
maar inmiddels hebben we een nieuw plein, een nieuwe toren
vandaag is deze stad een plek
voor mensen die hun stad verloren zijn
en deel ik de Coolsingel, de Maas, die vredesfontein
een huis is weg
maar er is nog wel een ander
voor een binnen of buitenlander
een huis met vier muren
van hout steen cement
een huis die je kan omhullen
als je in gevaar of angstig bent
een nieuw huis
want een huis kan je niet achter je sleuren
maar een goed huis, is een thuis
een thuis verplaatsen, kan dat wel zo gebeuren?

elke oorlog heeft één ding gemeen:
alles is weg van huis
een militair is weg van huis
de mannen zijn weg van huis
families moeten weg van huis
er is geen huis
de kinderen, de dieren
de koning is weg van huis
een dictator is ondergedoken en van huis
van die vrouw, was de man haar huis
van die jongen, was zijn moeder zijn huis
de stad is weg van huis, de rivieren zijn van huis
we zijn weg van huis, want ons huis is niet meer
we zijn niet meer thuis
oorlog gaat over thuis zijn of niet thuis kunnen zijn
nu bewaak ik niet de wapens
ik beslis niet over een stad
ik bouw niet de huizen, wat als ik de macht had
maar ik kan wel stemmen, met een stembiljet
ook al lijkt het nog zo kansloos
hoe ik spreek tegen iemand
zwak, verlaten of dakloos
ik stem met woorden
met mijn handen
met waar ik naartoe loop
met wat ik sloop of hoop
want ik kan ook
een oorlog voeren
elke dag
thuis
op straat
kwaad
onderscheid maken als een mes
met woorden gooien als een handgranaat
of
ik kan een huis zijn
een thuis proberen te zijn
dat is waar ik aan denk
ook al kan ik niet her- denken

Gedurende theaterseizoen 2017/2018 en 2018/2019 werkte ik als panelid van Theater of the Now aan de randprogrammering bij voorstellingen voor jongeren in het Maaspodium, Rotterdam.

Zo schreef ik verschillende teksten en trad ik op bij voorstellingen als Kamp van Hotel Modern, Victory van Maas theater en dans i.s.m. Stichting Cecilia Moisio & Hit Me Productions, I call my brothers van Danstheater AYA en de Toneelmakerij en De blackout van ‘77 van Sir Duke: Orkater / de nieuwkomers.

Zie voor de teksten van deze avonden mijn blog.