Ik ben een slakkenhuis
een wervelend kalken thuis
een winding van je gehoororgaan
een stroming in de oceaan
een wervelstorm
een repeterende vorm
een dennenappel, zonne- of paardenbloem, een ramshoorn, slagtand
een schelp tussen het zand
een doolhof; een cirkel en een lijn
mijn en dijn
ik dein, een golf rondom
een lijn maar dan krom
opnieuw de voltrekking van hetzelfde
gewelfde
ik verken, de periferie
in serie
ik ga huiswaarts, zijwaarts
voorwaarts
ik groei en rijp
tegelijkertijd
ik spiraal
opnieuw, nogmaal
Ken het dat ik u kunst?
Aangedaan
Niets is nooit gebeurd
opnieuw net anders
andere meanders
vernielde straten
in de ochtendzon verlaten
kranten, de lotto, postzegels,
stukgeslagen stoeptegels
wenskaarten die bij niemand aankomen
Playboys in de bomen
oploskoffie, ontploft bloem, lijnzaad,
het ligt op straat
het glas gebroken
iets gewroken
of enkel aangedaan
source: AP Photo
Waarommen
Waarom is het nu nu?
Omdat het nu altijd nu is.
En wat is daarnet-nu nu?
Toen.
En wat is toen?
Nu wat was.
En wat is was?
Dat wat niet is,
of vuile kleren
en een teiltje sop.
THEATERSTOEL
Ik kijk tegen mijn eigen blauwe zitvlak aan
en verlang ernaar
weer eens ontplooid te worden
geduld hebben
als een kind
die maar blijft wiebelen
mijn een uur lang in- en uitklapt
die op het puntje van mij zit
en vergeet dat ik opklap
wanneer je even gaat staan
ik kan er niets aan doen
ik dacht nog: niet weer gaan zitten
BOEM
Vogels
De vogels vliegen
en ik zou willen dat ik één van hen was
maar ik ben een mens
ik kan alleen maar springen
was het niet, dat ik kan dromen dat ik vlieg
en dat lijkt levensecht
en als ik wakker word, lig ik lekker in bed
dat kan een vogel niet
zo lekker tussen de dekens, denk ik
al is mijn deken van dons
en slaap ik onder hun veren
ik moet toch leren een vogel te zijn
als ik wil vliegen en warm zijn
was het niet
dat ik
als ik opsta en de koelkast opentrek
kan kiezen uit een heel assortiment
ik pak het doosje
en sla in de pan een eitje stuk
wat is nu mijn probleem?
waarom moet ik steeds die vogels hebben?
Ben ik zo jaloers?
en ik weet het zeker
mensen willen vogels zijn
De Wilde Keuken
Naar aanleiding van de voorstelling De Wilde Keuken van Maas theater en dans.
De Wilde Keuken
ik heb een wilde keuken
het groen groeit niet tussen de kastjes naar buiten
de klimop dringt zich niet binnen in de afzuigkap
de peterselieplant is nog niet tot het plafond gekomen
maar ik heb een wilde keuken
de citroenen springen niet uit de fruitschaal
de ovendeur klapt niet onstuimig heen en weer
de blender staat afwachtend in de kast
maar ik heb een wilde keuken
er hangt hier geen wild te drogen
ik sta niet in mijn jager-verzamelaars gewaad
geen fluitketel staat driftig te koken
maar ik heb een wilde keuken
kijk maar wat ik kook vandaag
Laatste zomerdag
gisteren scheen de zon
we keken uit over het strand
licht verbrand
op mijn schouders
een gouden gloed
een zacht gemoed
nu sta ik op
sla de gordijnen open
ik kan wel hopen
maar zoals ze hadden voorspeld
de dauw ligt op de daken
de lucht is grijs
we gaan van zon naar ijs
En nu zijn we bij de noodzakelijkheid van de dingen aanbeland
Met momenten doen deze dagen mij denken aan de lockdown in Brussel in tijden van de aanslagen. Alleen waren de spelregels anders: vertrouw niemand die je niet kent. Kom niet op straat, maar wees samen. Het gevaar zat niet in onze eigen lichamen. Toch voelde het toen meer opgesloten. Als zzp-er en medewerker zonder vast contract binnen de culturele sector ligt mijn werk stil. Gelukkig valt er als schrijver genoeg te schrijven en valt er over alle hectiek een verstilling, een verademing. Ik raak mijn agenda niet aan en heb zeeën van tijd. En ik doe wat ik het liefste doe. Eindelijk tijd om dat project op te pakken en die aanvraag te schrijven. Nu was die tijd er altijd al, maar ik nam hem niet omdat andere zaken altijd urgenter lijken. En nu zijn we bij de noodzakelijkheid van de dingen aanbeland. En iedereen voelt zich mens: hoort de vogels buiten, wandelt rond, voelt de noodzaak van zijn beroep, leest boeken, laat de auto staan, bereidt met zorg zijn eigen maaltijd, voelt de kwetsbaarheid van een lichaam, van iemand anders lichaam.
Kollektief Narzis
Kollektief Narzis speelt van 7 t/m 12 maart op de Academie voor Theater en Dans in Amsterdam.
Robert van der Ree
Vanavond gaan we het niet hebben over de Europese Unie
over of het lukt om als een Unie bij elkaar te blijven
wie er wel of niet in mag
wie er wel of niet uit wil
over wie er is uitgestapt
we gaan het niet hebben over de exit
of iets dat daarmee te maken heeft
we gaan het ook niet over leiders hebben
ministers, voorzitters, kamerleden, wereldleiders
we gaan geen grapjes maken over hun kapsels, haarstukken en tan
we gaan het niet hebben over verkiezingen
wereldmachten
bevriende wereldmachten
over macht gaan we het niet hebben
over grenzen gaan we het niet hebben
over muren gaan we het niet hebben
niet over de muur
of andere muren
ook niet over de Chinese muur
niet waar ze van gemaakt zijn
wie ze maakt
en waarom ze worden gemaakt
niet over de ecologische problemen die ontstaan na het bouwen van een muur
niet over de impact van het vallen van een muur
we gaan het niet hebben over politieke zaken
politieke voorkeur
of politiek in het algemeen
dat gehele spectrum laten we vanavond volledig buiten beschouwing.
Droevige verhalen workshop Lampje
Op 14 december gaat de theatervoorstelling Lampje in première in het Maaspodium. Geïnspireerd op dit verhaal over een dapper meisje, naar het boek van Annet Schaap, schrijven 800 Rotterdamse kinderen en jongeren droevige verhalen. De mooiste verhalen worden songteksten, geschreven en gezongen door vijf bekende Nederlandse singer-songwriters, die ze spelen voor de leerlingen tijdens de Lampje-gala-avonden. De singer-songwriters zijn Eefje de Visser, Julia Zahra, duo Nordgrond, Meindert Talma en Roufaida Aboutaleb.
Als schrijfdocent werk ik met leerlingen aan het verzamelen van droevige verhalen en het vertalen ervan naar een tekst. Daarna zetten de leerlingen hun verhaal in de gewenste vorm, een gedicht, monoloog, dialoog.
Zie meer informatie: https://www.maastd.nl/verhalenwedstrijd-lampje/
THIS IS YOUR WOMB
Tijdens een residentie van 7 tot 19 juli werk ik met Noor Stenfert Kroese en Annelies Hoeneveld aan de eerste versie van WOMB op Kampeerterrein de Lievelinge.
Volg onze avonturen: @project_womb
Kamp van Hotel Modern in Theater of the Now
Op 3 april was een nieuwe editie van Theater of the now in het Maaspodium met dit keer de voorstelling Kamp van Hotel Modern. Speciaal rond deze bijzondere voorstelling schreef ik onderstaande tekst:
Kamp
Als kind ging ik op kamp
iedereen samen, niemand slapen
een jongens en een meisjeszaal
overlopen illegaal
op de gang een portier om jongens aan te houden
een tragedie die zich ontvouwde
chipszakken in bed
disco’s met een zaklamp
dat is mijn herinnering
bij het woord
kamp
Dit kamp heeft een crematorium
nummer één tot en met vijf
een kamp van het lijf
die werd binnengebracht
vergast, en verslapt een kuil werd ingesmeten
een kamp voor even
een laatste teken van leven
naast iedereen die stierf
is er iets gestorven toen
iets dat de wereld niet terug kan halen
overdoen
en we dachten dat het alles was
verachte dat wat was
verwachtte dat niemand zou vergeten
het leed daar
van velen
Tijd heelt niet alle wonden
maar zij die vielen
zij die stonden
namen de verhalen mee
mijn oma zwijgt
dat tegenovergestelde van heimwee
het is later
als water
verwaterd tijd
strijd, bevrijd
mensen vergeten
granaten
versleten
andere tijden, andere bladzijde
mijn kamp, een ander kamp
mijn leven, een ander leven
We streven vooruit
groeien, bemoeien
gaan er even tussenuit
blijven cirkelen
verheerlijken
hoe we wachten
verachten, vervuilen
hen die moeten schuilen
we niet opstaan voor mensen
doodwensen
gelijkheid niet zien
niet willen zien
misschien
we groeien
maar bloeien we ook?
we leven langer
alsmaar weer banger
we breiden uit
maar gaan we vooruit?
muren bouwen
we niet uit vertrouwen
Wat als we minder bang zouden zijn?
bang voor de ander
bang voor pijn
niet bang voor macht
maar het weglacht
en de rug toedraait
uitzwaait
opstaat
en praat
durft te staan
achter of voor
een bestaan
De machtige zeggen:
wees niet bang
we zullen het je uitleggen
geloof niet in vrede op aarde
het is altijd vrede op onze voorwaarde
spreken ze luid
gaan we vooruit?
want ik wil niet terug naar die tijd
niet terug voor altijd
kunnen we leren
proberen
met onze vooruitgang mee te evolueren?
LANCERING VAN MACKY!
Op 4 maart is op het JEF Festival van Antwerpen de lancering van MACKY, een nieuw platform voor creatievelingen met een hart voor audiovisuele jeugdmedia. I’m a member! Check: https://www.macky-flanders.com/#!
schrijven over falen n.a.v. de voorstelling Victory
13 februari was een nieuwe editie van Theater of the now in het Maaspodium. Naar aanleiding van de voorstelling Victory, een voorstelling van Maas theater en dans i.s.m. Stichting Cecilia Moisio & Hit Me Productions schreef ik het closing statement van de avond. Na een voorstelling over falen, schreef ik over mijn eigen falen.
Dus ik zeg:
Mijn naam is Lisa, en ik schrijf voor mijn beroep
Jezelf schrijver noemen is sowieso heel wat.
Ik kan snel blindtypen en mooi schoonschrijven,
Maar echt goed schrijven?
Soms typ ik liever spaties dan woorden
Phile Deprez
PREMIERE KLEUTERVOORSTELLING MAMA IS NIET BANG
Op 13 februari speelt de kleutervoorstelling Mama is niet bang (4+) voor het eerst in Studio de Bakkerij. Een interactieve voorstelling over een dappere en never nooit niet bange moeder. Verder is de voorstelling te zien op verschillende scholen in Rotterdam en omstreken.
Hebben je gedachten krachten? Mama denkt van wel.
Op avontuur in het donker? Het monster onder je bed verslaan?
In deze interactieve voorstelling durven we het allemaal! En: ben jij bang?Regisseur Annelies Hoeneveld deed twee jaar geleden mee aan het Springplankfestival van Studio de Bakkerij. Omdat Studio de Bakkerij nieuw talent graag een plek geeft is Annelies gevraagd om deze nieuwe voorstelling te maken.
De voorstelling is speciaal gemaakt voor groep 1 en 2 van het basisonderwijs.
Spel: Ellen Persoon
Regie: Annelies Hoeneveld
Script: Lisa van der Hoeven
Muziek: Janna Pelser
Vormgeving achterdoek: Francien Verhulst
MAMA:
Ik moet voor ze koken. Ze moeten eten, hun tanden poetsen, pyjama’s aan. Ik moet voorlezen, instoppen, een kus geven, onder het bed kijken, in de kast. Enge figuren wegjagen, licht uitdoen, nachtlampje aanlaten. Maar wat doet mama? Die zit hier hartstikke bang. Mama is harstikke bang. Echte mama’s zijn nooit bang. Nooit, nooit bang.
performance theater of the now
Performance rondom de voorstelling Ultimate Cube - Firma Draak op 13 december 2018 in het Maaspodium
Tekst: Lisa van der Hoeven
Visual art: Noor Stenfert Kroese
Tekst uit O - een ultiem college over de zon van Pleun Peters & Suze van Miltenburg
Wij zijn hier
in de ruimte
deze ruimte
boven het plafond de hemel
hieronder de aarde waar je buiten nog op stond
buiten ligt het er glooiend bij:
de straten, de steden, de snelwegen, de melkwegen, de sterren en planeten.
hou je vast
we gaan op verkenning
we reizen met de snelheid van het licht
four – three – two – one – zero
Première Vlieg niet als je geen vleugels hebt
Na lang wachten was de masterfilm van Esmoreit Lutters eindelijk op het witte doek! De zaal zat vol en cast & crew werden overladen met bloemen. Dankbaar voor iedereen die er was! En dank aan het Maaspodium!
Weiland randstad
De weilanden groen
en opgesteld naast elkaar
huizen
alle huizen
die ik zie
de randstad heeft één kleur
ik doorkruis provincies, die ik eerder doorkruiste
en zoek de borden
die uitsluiten waar ik ben
weiland randstad
Een ultiem college op Over het IJ 2018
Van de werf naar de zon en terug
Erica Smits, 15 juli 2018
De meest verre en bijzondere reis maak ik tijdens de audio-installatie O – Het ultieme hoorcollege over de zon van Pleun Peters en Suze van Miltenburg. Ik neem plaats in een ligstoeltje in een volkomen verduisterde container met acht anderen die ik niet meer zie maar van wie ik weet dat ze er moeten zijn. We luisteren naar een tekst die meandert langs wetenschappelijke wetenswaardigheden over het heelal en de zon, filosofische gedachten over tijd en het ‘o’ als niets, en observaties van een veranderende wereldbol gezien vanuit de kosmos.
Al deze welbespraaktheid brokkelt uiteindelijk af in steeds kleinere deeltjes. Zinnen worden woorden, woorden worden lettergrepen, worden klanken om te eindigen in letters: de atomen van de taal. Het laatste dat we horen is een ‘o’, de klank die de cirkel, de zon, de oneindigheid omvat, maar ook het element zuurstof als het begin van het leven. Het leven dat aan het eind van de voorstelling weer voorzichtig zichtbaar wordt in een ontroerend slotbeeld van voorbij flanerende festivalgangers met biertjes en teenslippers. We zijn weer op de werf.
O - een ultiem college over de zon