Met momenten doen deze dagen mij denken aan de lockdown in Brussel in tijden van de aanslagen. Alleen waren de spelregels anders: vertrouw niemand die je niet kent. Kom niet op straat, maar wees samen. Het gevaar zat niet in onze eigen lichamen. Toch voelde het toen meer opgesloten. Als zzp-er en medewerker zonder vast contract binnen de culturele sector ligt mijn werk stil. Gelukkig valt er als schrijver genoeg te schrijven en valt er over alle hectiek een verstilling, een verademing. Ik raak mijn agenda niet aan en heb zeeën van tijd. En ik doe wat ik het liefste doe. Eindelijk tijd om dat project op te pakken en die aanvraag te schrijven. Nu was die tijd er altijd al, maar ik nam hem niet omdat andere zaken altijd urgenter lijken. En nu zijn we bij de noodzakelijkheid van de dingen aanbeland. En iedereen voelt zich mens: hoort de vogels buiten, wandelt rond, voelt de noodzaak van zijn beroep, leest boeken, laat de auto staan, bereidt met zorg zijn eigen maaltijd, voelt de kwetsbaarheid van een lichaam, van iemand anders lichaam.