Ik kijk tegen mijn eigen blauwe zitvlak aan
en verlang ernaar
weer eens ontplooid te worden
geduld hebben
als een kind
die maar blijft wiebelen
mijn een uur lang in- en uitklapt
die op het puntje van mij zit
en vergeet dat ik opklap
wanneer je even gaat staan
ik kan er niets aan doen
ik dacht nog: niet weer gaan zitten
BOEM